a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

lirik lagu rigil & yondaime - intercity 62

[intro]
you’ve got me tripping, yondaime
υπάρχουν πράγματα που τα ‘ζησες και τα ‘δες
και δε σ’ αφήνουν όσες κι αν περνάν βδομάδες
όταν ακούω για τρένα με ανακατεύει
κάτι με πιάνει όταν μιλάνε για τα τέμπη
ένα παιδί εκτοξεύτηκε από το πρώτο βαγόνι
είναι σε κώμα μήνες κι αυτό κάπως με σκοτώνει
μες στην εντατική που λες παλεύουμε κι οι δύο
γιατί φορές καθόμουνα κι εγώ στο κυλικείο

[verse 1]
“έλα μάνα μόλις έφτασα σταθμό λαρίσης
σε λίγο θα ‘ρθει το τρένο για θεσσαλονίκη
τι ανησυχείς; ούτε καν έχω ξεκινήσει
και πες στον μπαμπά μην πάρει τηλ και με ξυπνήσει”
“είχα βγει το βράδυ, ήμουνα με τον διονύση
κι έχασα το πρωινό, γιατί είχαμε μεθύσει
μα ευτυχώς υπήρχαν μερικά εισιτήρια των 7 και 20
aπό τύχη πρόλαβα και το ‘χω κλείσει”
“ναι ρε μάνα θα προσέχω, δεν είμαι μικρό παιδί
και στην τελική σιγά τη διαδρομή
θα ακούσω λίγη μουσική, θα ρίξω έναν υπνάκο
και σου υπόσχομαι θα στείλω μήνυμα λίγο πριν φτάσω”
“σε κλείνω τώρα γιατί μπαίνω στο βαγόνι, φιλιά”
γύρω μου κίνηση, επιβάτες περπατάν βιαστικά
οι πιο πολλοί θα ‘ναι κοντά στην ηλικία μου
ο καθένας κουβαλά την τρέλα και την ιστορία του
βρίσκω τη θέση μου κι αράζω μέσα στην καμπίνα
απέναντι μου ένας τυπάς με την βαλίτσα χύμα
κρατά μπροστά του και διαβάζει ένα παλιό βιβλίο
στο εξώφυλλο γράφει θολά “το τελευταίο αντίο”
δίπλα μου κάθεται μια ωραία κοπελιά
μάτια στο χρώμα του διαστήματος και μαύρα μαλλιά
έχει ένα στυλ που κάνει εντύπωση, φέρει στον τύπο μου
σήμερα νιώθω νικητής, θα της μιλήσω μετά
το τριήμερο ήταν δυνατό μα του γαμήσαμε στ’ αλκοόλ
και θέλω να ξεκουραστώ, φορώ το ένα ακουστικό
με τ’ άλλο αυτί θα αφουγκραστώ, το βλέμμα στο παράθυρο
κάθομαι και παρατηρώ καθώς βγαίνουμε απ’ τον σταθμό
[verse 2]
ξυπνώ εννιά και κάτι, ακόμη ζάλη απ’ τα ποτά το βράδυ
στο τζάμι φαίνεται το λειανοκλάδι αχνά
πετάγομαι ως το κυλικείο να πάρω κάτι να φάω
κι επανέρχομαι έτοιμος να κάνω χάζι
μόλις μπήκα πιάνω την κουβέντα στην κοπέλα δίπλα
“πώς και ταξιδεύεις μες στη νύχτα;”
λέει “με λένε χρύσα, είμαι από την αθήνα
το αγόρι μου θα βγει από τον στρατό αρχή του μήνα
θέλω να του κάνω έκπληξη…”
μας διέκοψε ανακοίνωση ότι φτάσαμε στα φάρσαλα
και θα ‘χει καθυστέρηση, ανάθεμα, τα τρένα είναι σαράβαλα
τι ήθελα και τα ‘πινα;
τώρα θα ‘μουνα σπίτι μου και θα κοιμόμουν άνετα
11 κι 7 λεπτά, περάσαμε τη λάρισα
η κουβέντα πήγε στις σπουδές, το μέλλον μας και τα λοιπά
εγώ της λέω πως γράφω ραπ, εκείνη ακούει metallica
κι απέναντι ο τυπάς είναι στα τελευταία κεφάλαια
“αν με πάρει πάλι ο ύπνος χάρηκα πολύ
καλή συνέχεια, δώσε πόνο στη σχολή”
εκείνη χαμογέλασε πλατιά
“επίσης, καλή τύχη, δώσε πόνο στα γρα~…”
τα πάντα χάθηκαν και γυρίζουμε ανάποδα
το ταβάνι στο πάτωμα, σκοτάδι κι ανακάτεμα
το κεφάλι μου βρίσκει κάπου στ’ απέναντι κάθισμα με δύναμη
και καταλήγω στη γωνία ανάσκελα
ένα βουητό μες στα αυτιά μου χτυπά
θαρρείς πως έχω ακόμα ακουστικά
μα αυτό το beat δε θέλω να το ακούσω άλλη φορά
από μακριά αντηχούν πανικός κι ουρλιαχτά
ένα χέρι με σκουντά επίμονα
τα μάτια μου άνοιξαν κι ας μην ήτανε σύμφωνα
βλέπω τον τυπά μπροστά μου τρομοκρατημένο
και μου τα σκάει μια μυρωδιά από έντονο καμμένο
δεν έχω νιώσει ποτέ πιο παγιδευμένος
γύρω μου χάος κι εγώ μέσα του σα ξένος
βλέπω το βιβλίο που τελείωσε πιο πέρα πεταμένο
καιρός να πω αντίο σ’ αυτό το τρένο
πετάγομαι όρθιος για την πρώτη προσπάθεια
μάταια, οι πόρτες δεν άνοιγαν, δάκρυα
“πρέπει να βγούμε απ’ τα παράθυρα, τον νου σας”
τότε κατάλαβα ότι η χρύσα δε μιλούσε
“σήκω, πάμε σε περιμένει τ’ αγόρι”
αλλά ο σφυγμός της έλεγε άλλο story
“γαμώ το σπίτι κάποιος να βοηθήσει να σωθεί”
μες την αδρεναλίνη σπάω τα τζάμι λες κι έχουμε τσακωθεί
πετάμε δυο βαλίτσες να ελαττώσουμε την πτώση (τρία μέτρα)
πηδάμε στο κενό αφού το κενό θα μας λυτρώσει
ούτε που προλαβαίνω να αναλύσω τι συνέβη
φέρνω στο μυαλό μου τις βουτιές μου τον σεπτέμβρη
μα αντί για βράχια σκαρφαλώνω στα χαλάσματα
κι από τη φόρα μου στα πόδια κι άλλα τραύματα
κι όταν φτάνω πιο ψηλά να δω καλύτερα (φωτιά)
τα πρώτα βαγόνια έχουν γίνει σύσσωμα
[outro]
υπάρχουν πράγματα που τα ‘ζησες και τα ‘δες
και δε σ’ αφήνουν όσες κι αν περνάν βδομάδες
όταν ακούω για τρένα με ανακατεύει
κάτι με πιάνει όταν μιλάνε για τα τέμπη
ληψά θυμάμαι να με τρέχουνε στα επείγοντα
τη γλίτωσα φθηνά με ράμματα στο χτύπημα
κι όταν κατάφερα μετά να στείλω μήνυμα
έγραψα “μάνα τελικά θα αργήσω σήμερα”

- lirik lagu rigil yondaime

Lirik lagu lainnya:

LIRIK YANG LAGI HITS MINGGU INI